The Divine Life Society
Afdeling Aalst |
Sadgoeroedev Swami Sivananda vanuit zijn koetir (kamer); op de achtergrond de Ganges |
Het begin
Tijdens de Yogadag in Drongen op 9 december 2007, die in het teken stond van 45 jaar Yoga Vedanta Aalst vzw, vertelde ik hoe het allemaal begon. Een paar deelnemers vroegen
me het op te schrijven. De PC kan als stimulerende factor natuurlijk niet wedijveren met de aanwezigheid van een zaal vol glunderende gezichten. Maar ik doe mijn best.
In de vijftiger jaren was het niet gemakkelijk een baan te vinden. Het duurde bijvoorbeeld twee jaar voor ik in 1954 aan de slag kon in een vaste betrekking (in Brussel, in de oude ASLK, nu opgeslorpt door Fortis). Mijn jongere broer kon met de hulp van de socialisten een paar jaar later beginnen als bediende bij het stadsbestuur van Aalst. Voor wat hoort wat en dus namen wij een abonnement op de Vooruit, het orgaan van de Socialistische Partij, zoals dat in die tijd heette. Het volgende bewijst dat alles wel voor iets goed is. In de zaterdageditie van die krant verschenen in 1959 enkele artikels over "het weldoende effect van Yogahoudingen". De bedoeling was de door de uitgeverij De Vlam uitgegeven schriftelijke Yogacursus te promoten. Men moest de bestelbon invullen en opsturen en 1000 frank overschrijven. Mijn vrouw deed dat in mijn plaats, zeggend dat het iets voor mij was, want ik leed aan een chronische darmontsteking, als gevolg van een intense voedselvergiftiging in mijn jonge jaren, die zo erg was dat ze mijn buikvlies doorboorde waardoor mijn darmen sedertdien verkleefd zijn met mijn buikwand. Na enkele weken viel de eerste aflevering van de Yogacursus in de bus. Toen mijn broer het flinterdunne boekje had ingekeken, liet hij zich ook inschrijven. Het had dus blijkbaar toch iets. We begonnen met grote verwachtingen te beoefenen wat erin werd voorgeschreven. Dat was hoofdzakelijk de voorwaartse buiging zittend en staand. De cursus zei voorover te buigen zover met gemak kon en dan rustig tot 15 te tellen alvorens weer overeind te komen. We moesten elke dag 15 tellen langer in de houding blijven tot we uiteindelijk aan 180 tellen kwamen. De dag nadien moesten we een beetje dieper buigen en herbeginnen met 15 tellen. Enzovoort. Als je vooroverbuigt, worden de wervels uit elkaar getrokken en komt er een betere doorbloeding van het ruggenmerg op gang. Hierdoor gaan de zenuwen die er zijn ingeplant beter functioneren aangezien ze extra worden gevoed. Hoe dan ook, ik voelde me elke dag beter en na enkele maanden voelde ik me als herboren. En mijn chronische darmontsteking verdween helemaal en tot nu toe, bijna vijftig jaar geleden, voorgoed.
Een stap verder
In de loop van een jaar werden we tamelijk bedreven in de voorgeschreven Yogahoudingen en we waren ook behoorlijk enthousiast over de resultaten. Na dat jaar kwamen er, tot
onze grote ontgoocheling, geen afleveringen meer. Ik hoorde veel later dat de auteur omgekomen was in een auto-ongeluk. We vonden in de boekhandel het boek Yoga van de
Nederlandse arts Rama Polderman. In de bibliografie trok de naam van Swami Sivananda onze aandacht. Mijn broer schreef een brief met niet meer adresgegevens dan Swami
Sivananda, India. Enkele weken later hadden wij een antwoord, dat gedateerd was op 6 december 1962. Een afdruk van deze brief, met vertaling, vind je terug in onze publicatie
'Onthoud.Vergeet.' Portret van een Yogi.
Onze vader was enkele maanden voordien gestorven. Hij was slechts 57. Ik had de vorige zomer, eigenlijk met de moed der wanhoop, de tuin rond de ouderlijke woning omgespit. Die was vijf aren groot en ik had nooit moeten spitten. Vader deed dat liever zelf. Zijn tuin was zijn lust en zijn leven. Toen ik eindelijk rond was, zag je het niet meer waar ik was begonnen. Op zekere zaterdagmiddag was ik wat winterschoonmaak aan het doen in de hof, om vaders benaming te gebruiken. Ik stond uit te blazen, leunend op vaders spade, toen mijn broer per fiets arriveerde. Ik dacht: "Onze Louis komt me een handje toesteken." Maar er was geen haar op zijn hoofd dat daaraan dacht of dat daar ooit aan zou denken. Hij was heel opgewonden. Hij had een brief uit India ontvangen en bestudeerde mijn gezicht terwijl ik hem las. Swami Sivananda schreef onder andere dat we een afdeling van The Divine Life (DLS) konden stichten en op zondagmorgen samenkomen met enkele vrienden en dat ons werk zou groeien en dat hij ons zou helpen met boeken en publicaties.
De DLS
De DLS is een vereniging die Swami Sivananda stichtte in 1936 op de rechteroever van de Ganges, nabij het stadje Rishikesh. Hij had van 1924 tot 1936 een intense ascese
beoefend op de linkeroever van de Ganges, in een plaatsje dat Svargaashram heet. Nadat hij de verlichting had bereikt, stak hij de Ganges over met enkele discipelen en vestigde
zich in een verlaten koeienstal.
Mijn broer ging er blijkbaar van uit dat ik mee zou werken aan het uitvoeren van de in de brief voorgestelde plannen. Ik liet me inderdaad overhalen, maar het was met heel veel tegenzin. Zonder hem was de Yogavereniging er nooit gekomen. Ik zou het in alle eenzaamheid hebben beoefend. Maar wat te doen? Ik kon hem moeilijk iets weigeren en knikte dan ook maar. We namen later de datum van Swami Sivananda's brief als stichtingsdatum.
De DLS, afdeling Aalst
Mijn broer zocht in het stadhuis de schepen op die het beheer van de zalen onder zijn bevoegdheid had. Maar die zei dat hij ons moest teleurstellen: er waren zoveel verenigingen in
Aalst en maar heel weinig zalen. Na lang aandringen mochten wij het stedelijk zwembad gebruiken "buiten de uren van het publiek". Dat was vóór 7 uur 's morgens en na 20 uur 's
avonds. We vergaderden dus na 20 uur en gaven Yogales om 5 uur 's morgens. Ja, dit lees je goed. Er waren spoedig al heel wat deelnemers. Ik herinner me een politieagent, die
bijna zo breed als groot was. Na enkele maanden gaf hij ons dolgelukkig zijn broek cadeau: hij kon er nu driemaal in.
Mijn broer die spreekangst had, nam wat hij in de vergadering te zeggen had thuis op. De bandrecorders uit die tijd waren nog echte mastodonten; hij zeulde die van thuis mee. Hij liet de band in de kelder van het zwembad afspelen en we zaten allen devoot te luisteren hoe hij ons de levieten las, want hij had ondertussen, zoals ik, al enkele boeken van Swami Sivananda gelezen wat hem uitbundig enthousiast had gemaakt.
Swami Satchidananda
Mei 1966, Swami Satchidananada wordt ontvangen door het stadsbestuur in de trouwzaal van het stadhuis. Bert Van Hoorick overhandigt bloemen.
Op de oever van de Ganges aan Sivananda Aashram
|
Swami Chidananda komt aan in Brussel-Zuid.
Swami Chidananda wordt ontvangen door het stadsbestuur in de trouwzaal van het stadshuis |
Het bed van Goeroedev waarin hij op 14 juli zijn lichaam aflegde Meditatie aan de Vishvanaatha mandir, tempel van de Heer van het heelal (tempel van Sivananda Aashram. Afscheidsmaaltijd met Swami Chidananda, Swami Madhavananda, Swami Premananda en een vriend uit Beiroet, Omar Mansoer. |
Hoofdingang van de aashram (augustus 1973). Boottocht op de rivieren van de Gouda. Met Swami Vimalananda, nu secretaris-generaal van The Divine Life Society headquarter: hij kwam samen met Swami Chidananda vele keren naar Aalst; begin zeventiger jaren verbleef hij gedurende een jaar in Aalst. |
Ze stuurden in die tijd vanuit het hoofdkwartier van de DLS aan nieuwe leden allereerst Goeroedevs Essence of Yoga. Toen ik het boek opende, herkende ik op de foto die op de eerste bladzijde stond de man die we dertien jaar eerder in de bioscoop hadden gezien. Kort na de onafhankelijkheid van India organiseerde Swami Sivananda met een groep discipelen een All-India and Ceylon tour. Dat was in 1950. Het bracht zoveel volk op de been dat het het internationale nieuws haalde. Mijn broer en ik kregen elke week 20 frank zakgeld (een halve euro). Dat was goed voor drie cinema's en een pak friet. De hoofdfilm werd voorafgegaan door reclame, één of meer korte voorfilms en het internationale nieuws. Op een zondagmiddag maakten we in de bioscoop voor het eerst kennis met Goeroedev Swami Sivananda.
Mijn broer noemde de feitelijke vereniging die we hadden gesticht Yoga Vedantananda, waarmee hij wilde bedoelen dat zaligheid (aananda) voortkomt van de beoefening van Yoga en Vedanta, maar ze schreven vanuit India dat dit een foute naam was. Het werd dan Yoga Vedanta, afdeling Aalst van The Divine Life Society. Gelukkig dat de aanvankelijk voorgestelde naam niet aanvaardbaar was, want ze maken er nu al van alles van: vadenta, vendanta, vendetta enz.
Mijn broer was ondertussen getrouwd met een collega. Het was de enige keer in mijn leven dat ik een (gehuurde) smoking droeg. We konden van dan af bij hem thuis vergaderen. Ondertussen had het stadsbestuur ons ook een heel geschikte zaal toegewezen in de Stadsschool De Kat aan het Vredeplein.
Maandblad
Al van in het prille begin begonnen we ook al artikels over Yoga te schrijven en te vertalen, die we stencilden en uitdeelden in de Yogales. Enkele mensen stopten ons soms wat
geld toe en zo ontstond spoedig de idee een maandblad uit te geven. Mijn broer doopte het Sivananda Jyoti. Later veranderden we dat in Licht van Sivananda. Vele jaren later wilde
hij dit vervangen door Yoga Magazine, waartegen ik me verzette. Het werd dan Yoga Magazine, Licht van Sivananda. Je zult dit jaar nummer 500 in de bus krijgen.
Swami Satchidananda
In april 1966 kregen we een brief uit Engeland van ene Swami Satchidananda. Hij had een foto bijgevoegd, een indrukwekkende man van middelbare leeftijd met lang haar en
baard en stralende ogen. Hij schreef dat hij een wereldreis maakte en dat hij ons kon bezoeken, als we dat wilden. We stuurden hem onmiddellijk een treinticket. Het eerste contact
was via de telefoon. Hij logeerde op dat ogenblik in Hotel Napoleon in Parijs. Terwijl zijn gastheer aan toerisme deed, kwam Swamiji met de trein naar Aalst.
Achteraanzicht van de Vishvanaath mandir, de tempel van de Heer van het heelal
Die gastheer was de filmregisseur Conrad Rooks, die in Sri Lanka opnamen had gemaakt voor zijn film Siddhar-tha naar een roman van Herman Hesse. Zo had hij Swami Satchidananda leren kennen. Hij was zo onder de indruk van diens persoonlijkheid dat hij hem uitnodigde naar Amerika. Swami Satchidananda reisde eerst naar Rishikesh. Daar gaven ze hem de adressen van leden die ze in het Westen hadden. Wij stonden, wat België betreft, op de lijst alsook ene prinses d'Arenberg, maar zij was hoog bejaard en stuurde het adres door aan André Van Lysebeth zaliger. Swamiji bezocht Aalst. Van Lysebeth vond dat maar niets. Swamiji antwoordde hem dat onze brief meer nood aan hulp uitdrukte. Van Lysebeth had hem een louter zakelijk voorstel gedaan. Swamiji logeerde bij mijn broer. Hij bleef veertien dagen. We organiseerden twee lezingen in de feestzaal van het stadhuis. Swamiji demonstreerde enkele Yogahoudingen. De zaal zat tweemaal vol. Hij zei ons dat hij had vastgesteld dat maar weinig mensen Engels kenden en dat wij hem moesten vertalen. Toen hij ons zag terugdeinzen, zei hij: "I don't believe in that shyness business. Ik geloof niet in dat schuchterheidgedoe." Mijn broer vond dat slechte psychologie. Ik niet, want het gebeurde vaker, zoals ik hierboven al suggereerde, dat wij het niet eens waren. Ik nam Swamiji op zijn woord en vertaalde zijn lezingen of ik nooit iets anders had gedaan. Swamiji gaf ook een Yogales en liet ook ons een Yogales geven. Ik herinner me hoe hij ons Shavaasana, de diepe ontspanning, leerde. Hij gaf ons na onze les zijn commentaar. Met "ons" bedoel ik mijn broer en ikzelf en Marcel De Neef zaliger, kapper in de Schoolstraat te Aalst, een heel lieve man, die penningmeester was. Zijn groot verdriet was dat hij op zaterdag moest werken en naar kletspraatjes luisteren, zoals hij zei, terwijl wij samenkwamen. Swamiji leerde ons ook kiertan doen (het meditatieve zingen), soms tot één uur 's nachts. We beoefenden dat al een tijd met behulp van een lp, die we hadden gevonden in de bibliotheek. Maar hij hielp ons echt op weg. We hadden voordien ook al Goeroedevs boek Japa Yoga gelezen. De onderrichtingen van dat boek volgend, vroegen we Swamiji om Mantra-inwijding. Mijn broer vroeg dat al de eerste dag. Ik deed het de laatste dag. "You couldn't make up you mind (je kon geen beslissing nemen)", zei Swamiji. Dat is inderdaad een groot verschil tussen ons: ik geef niet gemakkelijk mijn hart aan iets, maar als ik het geef, is het zonder voorbehoud.
Swami Chidananda en de Ganges
Toen we Swamiji na twee weken uitgeleide deden en afscheid namen in Brussel-Zuid waar hij de trein nam naar Parijs dachten we hem nooit terug te zullen zien. Hij bleef evenwel in New York hangen waar hij onmiddellijk discipelen maakte onder de hippies, velen van Joodse afkomst en velen ook die aan de LSD waren, een chemische drug die was uitgevonden door ene Timothy Leary. Het is wonderbaar hoe hij die jonge en vaak stuurloze mensen van hun druggebruik afhielp en hoe hij hen veranderde in goed gedisciplineerde en toegewijde leerlingen.
In 1967 en 1969 organiseerde André Van Lysebeth in Brussel Yogacongressen in de congreszaal van het centraalstation. Telkens waren de 2000 zitplaatsen een week lang elke dag bezet. In 1967 was ook Swami Satchidananda daarop uitgenodigd. Ook ditmaal kwam hij naar Aalst. Maar hij weigerde nog over Hatha Yoga te spreken. "Dat hebben we gehad", zei hij. Hij gaf twee lezingen van een meer filosofische aard, onder andere over Bhakti Yoga.
Gevolgen van bekendheid
Toen Swami Satchidananda na zijn eerste bezoek zijn reisschema afwerkte, met lezingen hier en daar, sprak hij overal met veel lof over Yoga Vedanta Aalst. Dit had tot gevolg dat
andere swamis en leden van de DLS naar Aalst afzakten: Swami Satyananda van de Bihar School of Yoga, Swami Hridyananda Mataji, die enkele jaren geleden in Nederland
overleed, Swami Shivapremananda, Swami Sahajananda uit Zuid-Afrika, dokter Adhvaryoo, een oogarts, enz. We organiseerden telkens lezingen en satsangs.
Swami Chidananda
Aan de Sivananda Pillar, waarop onder andere Goeroedevs instructies gebeiteld staan (september 1983)
Swami Satyananda ontmoette Swami Chidananda in Zuid-Afrika. Swami Chidananda volgde in 1963 Goeroedev Swami Sivananda op als voorzitter van de DLS. Hij wist niets van ons af. Swami Satyananda vertelde hem dat hij in België in een wonderbaar Yogacentrum was geweest. "Als je je ogen sluit terwijl ze kiertan doen, denk je dat je in India bent", zei hij. Swami Chidananda zette ons, daardoor aangespoord, op zijn reisschema. Hij werd door Guy Despinardes, voorzitter van de DLS afdeling Parijs, met de wagen naar Aalst gebracht. Toen Swamiji binnenkwam, groette hij in de meditatiekamer languit op zijn buik de foto van Goeroedev. Hij ging daarna zitten en zong Goeroedevs Song of Salutations. Het heeft me nooit meer losgelaten. Ik ben Goeroedevs liederen gaan bestuderen en leerde er vele een na een ook zingen.
Kippensoep
Op zeker ogenblik vroegen we Swami Satchidananda zijn naam te vertalen. Hij antwoordde dat als we onze naam vertaalden, hij de zijne zou vertalen. We zeiden dat onze naam
Kiekens, chickens, betekent. Hij moest lachen en kon er blijkbaar niet bij dat men met zo'n naam door het leven moet, want voor Oosterlingen heeft een naam een grote waarde en
betekenis. Maar dat gaf hij toch ook aan onze naam, want hij speelde heel graag met woorden. Hij zei: "Ze maakten van hun leven een lekkere kippensoep." Later schreef hij:
"Meestal is het de hen die warmte geeft aan de kuikens, maar in dit geval waren het de kuikens die warmte gaven aan de hen." Zijn naam betekent: Bestaan-Bewustzijn-Zaligheid.
Hoe Swamiji heilig werd
We hadden nog geen wagen en ik ging met Swamiji met de bus van de stad bij mij thuis. De school was juist uit en de bus zat vol schoolkinderen, die hem met grote ogen
aanstaarden. Een van hen was het zoontje van de vriendin van mijn vrouw. Hij kwam opgewonden thuis, roepend: "Ma, ma, ik heb Sint-Maarten gezien!" Sint-Maarten is de
patroonheilige van Aalst. Om die reden heeft Sint-Niklaas er nooit een voet aan de grond gekregen. Sint-Maarten brengt speelgoed aan de kinderen op 11 november, een betaalde
feestdag. Toen ik aan Swamiji de reactie van de kleine jongen beschreef, zei hij: "In Aalst maakten ze een heilige van mij." En toen mijn vrouw en ik hem bezochten in Amerika
riep hij ons naar voren tijdens de avond-satsang. Hij ging tussen ons in staan, legde zijn armen over onze schouders en zei: "Dit zijn mijn oldies. Als ik heilig wil worden ga ik naar
Aalst." Hij kon er ook niet bij dat men hier aan sigaretten en wijn de namen van heiligen gaf.
In India hebben Belgische spiegels de naam de beste van de wereld te zijn. Dat was nieuw voor mij. Het was dan ook begrijpelijk dat Swamiji een spiegelfabriek wilde zien. Na enig zoeken vonden wij een fabriekje in Aalst. De eigenaar was bereid ons te ontvangen. Hij toonde hoe alles in zijn werk ging en nodigde ons daarna uit in zijn salon. Hij bood Swamiji een dikke sigaar en een whisky aan. Swamiji weigerde beleefd en zei: "Als men een spiegel maakt, wordt de weerspiegelende stof aangebracht op een ondergrond. En wat is daar belangrijk aan?" De spiegelmaker antwoordde dat de zuiverheid van de ondergrond van groot belang is. Swamiji legde hem uit dat dit ook geldt voor ons lichaam en onze geest. Beide moeten zuiver zijn en wijn en sigaren zijn daar niet bevorderlijk voor. Tijdens zijn tweede bezoek werd hij ontvangen door de burgemeester in de trouwzaal van het stadhuis. Op dergelijke recepties is ook de voltallige pers uitgenodigd. We hadden erop aangedrongen geen alcoholische dranken te schenken en ook de sigaren achterwege te laten. Louis De Pelsmaecker schreef in de krant dat het de eerste receptie in de geschiedenis van Aalst was zonder drank en sigaren.
Met Swami Chidananda in Mussoeri
Na zijn tweede bezoek stuurde Swamiji ons een brief vanuit Amerika waarin hij schreef dat hij ons een Yoganaam gaf: Siva, Narayana, Lakshmie, Moeroega enz.
Op het Yogacongres in 1969 nodigde André Van Lysebeth zowel Swami Chidananda als Swami Satchidananda uit. Het probleem was waar we hen moesten onderbrengen. Op een zaterdagavond kwam mijn broer bij mij huis dat probleem bespreken. We keken in het reclameblad en zagen dat er een appartement te huur stond in de Molenstraat. Dat is vlakbij het centrum. Nog diezelfde avond zochten wij de eigenaars op en ondertekenden we een huurcontract. Dit werd onze eerste aashram. Swami Chid-ananda gaf hem de naam Swami Sivananda Yoga Aashram. De eigenaars zagen dat het ons voor de wind ging en sloegen de huur op. We verhuisden dan maar naar een appartement in de Arbeidsstraat dat eigendom was van twee van onze leden. Dit was in 1971. Maar daar troffen we een lastige buur. In 1978 verhuisden we naar de Dirk Maertensstraat.
Dan kwam de oliecrisis. De zaal in de stadsschool De Kat werd niet meer behoorlijk schoongemaakt en verwarmd. Ze hadden het huis van de directeur aan de muziekschool verhuurd. Het lawaai dat ze daar 's avonds produceerden was niet te harden. We gingen noodgedwongen op zoek naar een huis met een zaal waar we ook les konden geven. We vonden dat in de Volksverheffingstraat 95. Hier was ooit een pantoffelfabriek gevestigd. Swami Satchidananda zei: "They already took care of the soles (souls) of the people." We gaven 800000 Belgische frank (20000 euro) uit en investeerden ook heel wat werk om van de werkplaats een Yogazaal te maken. Later werd ook het dak van de zaal vernieuwd en werden andere kosten gedaan. We verhuisden in 1985.
Toen we onze eerste aashram huurden ontstond er onrust onder de bestuursleden, want in een feitelijke vereniging is men persoonlijk verantwoordelijk. Om die reden maakten we in een 1969 een statuut, dat werd gepubliceerd in het Staatsblad en werden wij een vereniging zonder winstoogmerk. Daardoor verwerft men rechtspersoonlijkheid en kan men niet langer eventuele kosten en schulden verhalen op de bestuursleden.
India
In januari 1970 ging mijn broer naar India. Hij schreef zich in voor de eerste tweemaandelijkse Yoga- en meditatiecursus onder leiding van Swami Krishnananda. Een
Antwerpenaar organiseerde de reis: met de trein naar Moskou, vandaar met het vliegtuig naar Kaboel, met het vliegtuig van Kaboel naar Delhi, van Delhi met de taxi naar
Rishikesh. Mijn broers reisgezel, ene Jos Nauwelaerts, had tijdens de oorlog in het concentratiekamp gezeten. Toen ze Oost-Duitsland binnenreden, zagen ze in de stations waar de
trein stopte veel politie, die eruitzagen als de nazi's van weleer. Op zeker ogenblik moesten mijn broer en zijn reisgezel een tijd in de bittere vrieskou, het was putje winter, op het
perron gaan staan, omdat de trein moest worden doorzocht op verstekelingen. Jos Nauwelaerts werd steeds depressiever. Toen ze in de aashram aankwamen, werden ze
ondergebracht in koetiers (aashramkamers). De ramen zijn er voorzien van tralies om de apen buiten te houden. Wellicht dacht de man dat hij weer in het concentratiekamp terecht
was gekomen. Hij begon onbedaarlijk te huilen en moest worden gerepatrieerd.
Het maandblad (vervolg)
Alvorens naar India te vertrekken bracht mijn broer de schrijfmachine, de stencilmachine en het adressenbestand bij mij. Ze zijn nooit meer teruggeraakt. Toen mijn broer in India
zat, was Swami Chidananda in Aalst. Hij had een wereldreis achter de rug en zou van Brussel terugvliegen naar Delhi. Hij had een draagbare schrijfmachine bij, die hij achterliet
om zijn bagage binnen de perken te houden. Hij vroeg me: "Wie doet hier al de Karma Yoga?" Hij bedoelde: wie kookt hier, maakt hier schoon enz. Ik zei: "Dat doet mijn vrouw."
Ik moest haar roepen. Hij legde de schrijfmachine in haar armen. Ze zei: "Maar ik kan niet typen." "Je kunt het leren", antwoordde Swamiji. Daarmee begon ze onmiddellijk zodra
Swamiji vertrokken was. Ze heeft tot 1985 de stencils voor het maandblad getypt. In 1985 begonnen we Licht van Sivananda te laten drukken bij Printovit in Sint-Niklaas. Een van
de eigenaars, twee broers Wilfried en Gilbert De Daele, kwam naar onze Yogalessen in Aalst. Toen Wilfried stierf deden we zaken met zijn broer Gilbert. Nu is het met de zonen
van Gilbert. We lieten er in de loop van jaren al onze boeken drukken.
Onze boeken
Onze eerste grote publicatie was Wegwijs in Yoga. Ik kon niet achterhalen wanneer het precies voor het eerst verscheen, maar in januari 1972 verscheen al de derde druk, telkens op
1500 exemplaren. Het moest daarna nog verscheidene keren worden herdrukt. Daarna verschenen met regelmaat andere publicatie zoals Yogagids, Yogakompas enz. We schreven
al die boeken met als auteursnaam Sivanarayan. En als ze me nu vragen wie wat geschreven heeft, weet ik het niet.
Vieringen
Toen Swami Satchidananda in 1969 hoorde dat Yoga Vedanta Aalst werd gesticht in 1962 vroeg hij: "Hebben jullie het vijfjarig bestaan niet gevierd?" Op zijn aandringen deden
we dat, in zijn aanwezigheid, met twee jaar vertraging.
We hadden speciale vieringen met Swami Chidananda ter gelegenheid van ons tienjarig, vijftienjarig, twintig jarig en vijfentwintigjarig bestaan, respectievelijk in 1972, 1977, 1982 en 1988. Het vijfentwintigjarig bestaan werd gevierd met een jaar vertraging, omdat in 1987 Goeroedev Swami Sivananda's eeuwfeest werd gevierd en Swami Chidananda zich onmogelijk kon vrijmaken. Ook ik was de hele maand september in India. Tijdens die vieringen zaten de hotels in Aalst vol met bezoekers uit India, Amerika, Frankrijk, Duitsland, Zuid-Afrika, Engeland, Italië, Libanon enz. Ze kwamen elke middag in de aashram eten en moesten elke avond worden vervoerd naar de programma's naar allerlei plaatsen in België en Nederland. Het waren drukke dagen. Als ik er nu aan terugdenk, vraag ik me af hoe wij het klaarspeelden.
Yoga Retraites
Tijdens een van Swami Satchidananda's bezoeken stelde hij voor een Yoga Retraite te organiseren. We kwamen na enig zoeken in de abdij van Drongen terecht. We hadden er een
Yoga Retraite van 26 tot 28 mei 1972. Tijdens onze andere vieringen organiseerden we telkens een Yoga Retraite met Swami Chidananda en we keerden er daarna, tot nu toe, ook
tweemaal per jaar terug voor een Yoga Retraite en Yogadagen. Ik volg nog altijd Swami Satchidananda's werkwijze, met één verschil: hij was een voorstander van stille retraites:
niemand mocht spreken. Swami Chidananda zei ons dat niet te doen. En zo is geschied.
India (vervolg)
In augustus 1973 ging ik voor de eerste keer naar India. In de brief waarin ik Swami Chidananda toestemming vroeg om zijn aashram te bezoeken, had ik terloops vermeld dat ik
graag Benares zou zien. Hij stuurde Swami Vimalananda naar Delhi, die me opwachtte aan de luchthaven. We logeerden de eerste nacht bij een steunpilaar van de DLS, ene
Moekoendalal Sacchdev. Van Delhi vertrokken we met de trein naar Benares. Dat was in die tijd nog een reis van twintig uur. Tot mijn grote verbazing wachtte Swami Chidananda
me daar op in het hotel. We hadden zoveel met hem georganiseerd dat hij wellicht dacht daar iets tegenover te moeten stellen. In 1973 mocht ik ook Anandamayi Ma ontmoeten in
haar aashram in Benares. Dat jaar op 15 augustus, nationale feestdag, stelde Swami Chidananda me ook voor aan Pierre Reyniers, die samen met de melaatsen een weeffabriekje
uitbaat. Ik schreef erover in het maandblad. Dit ligt aan de basis van Kurukshetra vzw, die nu de weefproducten van de melaatsen invoert.
Lezing in Dehra Dun
Sedertdien ben ik vele keren teruggekeerd. In september 1985 trok ik met Swami Vimalananda en Narasimhoeloe, een andere vriend uit Sivananda Aashram, door heel Zuid-India. Op 7 september waren we in Madras waar we ook Swami Chidananda ontmoetten. Het was die dag Krishnajayanti, de geboortedag van Krishna. Er was een grote Satsang gepland. Swamiji moest in de loop van de dag onverwijld vertrekken naar Pattamadai, het geboortedorp van Swami Sivananda. Alvorens te vertrekken zei hij: "Narayana zal de Satsang leiden." Hij stuurde me ook een paar keer naar Dehra Dun om een lezing te geven in de plaatselijke afdeling van de DLS. Ik bezocht in 1985 ook Pattamadai, het geboortedorp van Goeroedev.
Met Swami Nadabrahmananda, een groot muzikant en zanger
Een van de belangrijkste bezoeken aan Sivananda Aashram was in september 1987. De hele maand lang werd Goeroedevs eeuwfeest gevierd. Goeroedev werd geboren op 8 september 1887.
Europese Yoga Unie
In 1968 stichtte André Van Lysebeth de Belgische Yoga Federatie. We werden ook benaderd en sloten ons aan. Het klikte evenwel niet heel goed en mijn broer nam afstand, maar
ik vind dat als men zich terugtrekt geen inbreng meer heeft en niets meer kan bijdragen. Gérard Blitz, een Parijzenaar en zoon van een joodse vader, stichtte indertijd de Club
Méditérannée; een man dus die van aanpakken wist. Hij wilde nu ook de Europese Yoga Unie stichten en hij bezocht met dat doel de verscheidene federaties die waren ontstaan in
vele Europese landen. Tot onze verbazing begon hij plots ook te spreken in het Nederlands (dat was in augustus 1977), want hij was oorspronkelijk van Antwerpen, maar zijn
ouders weken vóór de oorlog uit om te ontsnappen aan het dreigende nazigevaar. Ik begon hem Licht van Sivananda te sturen. Hij vroeg wie die swamis waren over wie we
schreven en of ze niet zouden willen deelnemen aan de internationale Yogaweek in Zinal, Zwitserland. Ik antwoordde hem dat wij het konden vragen. Swami Satchidananda
schreef aan Gérard Blitz dat hij bereid was naar Zinal te komen "op voor waarde dat u ook Narayana uit België uitnodigt". Zo heb ik sedert september 1979 vele jaren les en
satsangs gegeven in Zinal, tot Gérard Blitz overleed. Ook Swami Chidananda nam enkele keren deel.
Ik was gedurende enkele jaren lid van het vijfkoppige comité dat aan het hoofd stond van de Europese Yoga Unie. We vergaderden elke maand in Parijs. Ik bezocht in die functie vele Europese Yogafederaties.
Yoga Academie
In 1968 begon de Belgische Yogafederatie met een opleiding tot Yogaleraar. André Van Lysebeth had voordien al een lijst opgemaakt van Yogaleraren die overal in het Vlaamse
land actief waren. Wij gaven hem zeven namen. Drie ervan zette hij op zijn lijst. "Zeven is teveel voor een provinciestadje als Aalst", gaf hij als uitleg. Er ontstond dus al direct
spanning. De opleiding vond plaats in Gent op zaterdagvoormiddag. Ze vroegen mij om de cursus Yogafilosofie te geven. We schreven in op voorwaarde dat Marcel De Neef, onze
penningmeester en kapper, mocht inschrijven zonder aan de lessen deel te nemen. We zouden hem thuisonderricht geven. Ze gingen akkoord, maar braken op het einde van het jaar
hun woord. Uit solidariteit stapten we dan ook op. De opleiding van de Belgische Yoga Federatie ging ten onder aan hoogoplopende ruzies tussen Van Lysebeth en Eric Gomes uit
Gent, doctor in de lichamelijke opvoeding. De stelling van Van Lysebeth was: de wetenschap heeft van Yoga alles te leren (voor één keer ging ik met hem akkoord). De stelling van
Gomes was: Yoga zal mét de wetenschap zijn of zal niet zijn.
Shrie Krishna, Moeralie Manohar, Shrie Krishna de fluispeler, die de geest voedt; dit prachtige beeld staat in de tempel van Sivananda Aashram
De mensen die we al warm hadden gemaakt om samen met ons Yogales te geven, zeiden ons geregeld dat ze het toch eens graag theoretisch zouden bekijken. We stichtten met dat doel in 1969 ook de Yoga Academie. In 1970 begon de eerste cursus: opleiding in twintig zaterdagnamiddagen. Er was veel belangstelling, tot onze verbazing ook uit Nederland. Die twintig zaterdagnamiddagen werden er vijftig. Wij waren in België de eerste opleiding. Later ontstonden er nog. De Yoga Federatie van de Nederlandstaligen in België (want ondertussen was de Belgische Yogafederatie gesplitst in een Waalse en een Vlaamse federatie waarvan ik enkele jaren secretaris was) erkende een aantal opleidingen en legde een minimumprogramma op. De Yoga Academie is sedertdien onafgebroken en succesvol blijven functioneren. Ze is immers ontstaan uit Sadgoeroedev Swami Sivananda's Satsankalpa (waar voornemen).
Sadgoeroedev Swami Sivananda, hart van kop tot teen
Koek en ei
Als je het voorgaande leest, denk je misschien dat alles al die jaren, op enkele strubbelingen met de Yogafederatie na, koek en ei was. Dat is natuurlijk niet zo. Toon me trouwens
één plaats op deze wereld waar er geen ruzie is als mensen samenkomen. Ruziemaken doen ze natuurlijk alleen als ze samenzijn. Het geruzie moet je er dus bijnemen, want het
heeft zijn nut. Hoe kan men anders groeien? Ik geef eerlijk toe dat de situatie soms van die aard was dat ze me uit mijn slaap hield. Maar ik dacht dan aan de woorden van Swami
Satchidananda, die zei dat het leven zoals surfen is en dat de echte surfer de hoge golven zoekt. Er zijn tal van conflicten geweest. We hebben slechts over één ding nooit ruzie
gemaakt en dat is over geld. Maar, om de woorden van Louis Paul Boon te gebruiken, die ik nog in mijn Yogales heb gehad, samen met zijn vrouw Jeanneke, het zou ons te ver
leiden als we hier stil bleven bij staan. Ik zou mensen in hun hemd moeten zetten en dat wil ik niet. Ze zetten bij tijd en wijle zichzelf wel in hun hemd.
In ons januarinummer van 1999 schreef ik hoe ik mijn eigen verhaal ontdekte in de Bijbel en een antwoord kreeg op de vraag die ik me vaak had gesteld, waarom ik me al die moeilijkheden op de hals haalde in plaats van te gaan vissen of naar het voetbal te gaan of aan de toog te hangen. Ik schreef:
Jonas en de walvis
Ik ben geen Bijbelkenner, maar ik heb er toch iets van opgestoken. Kennis komt immers soms ongewild, zoals uit het volgende ook blijkt. De familie van mijn vrouw woont aan de
kust. Enkele jaren geleden trouwde een van haar nichtjes met een visser. De plechtigheid vond plaats in de kerk van Nieuwpoort. Ik word in mijn schoonfamilie beschouwd als de
"geleerde van de familie" (in het land der blinden is eenoog koning). Op zeker ogenblik werd ik dan ook tijdens de mis tot mijn verrassing door de pastoor naar het altaar geroepen
om uit de Bijbel voor te lezen. Ze hadden dat vooraf aan mijn vrouw gevraagd. Die had geantwoord dat het wel geen probleem zou zijn, maar ze was toch vergeten het me te
zeggen. De pastoor duwde me het goede boek onder de neus en wees me de voor te lezen passage, die ging over Jonas en de walvis. Hij had wellicht gedacht dat dit goed van
toepassing was op het huwelijk van een visser. De kerk was versierd met netten, een anker, tenen manden enz.
Jonas kreeg van God de opdracht te prediken in Ninive. Hij schoof dat van zich af, wellicht omdat hij het lot van predikers kende. Velen werden ter dood gebracht, gevangen gezet en gefolterd. Hoe dan ook, hij kwam toch terecht op het schip dat naar Ninive zeilde. Er stak een storm op. De bemanning gaf de schuld aan Jonas. Ze zagen de storm als Gods wraak voor zijn ongehoorzaamheid. Ze gooiden hem dan ook overboord. Hij werd ingeslikt door een walvis. In de buik van de walvis kwam hij tot bezinning en aanvaardde hij Gods opdracht. Hij werd door de walvis uitgespuwd op het strand van Ninive. Als ik het verhaal niet helemaal correct vertel, moeten de Bijbelkenners onder ons me dat maar niet kwalijk nemen. Het is immers meer dan twintig jaar geleden. Het gaat om de betekenis van het verhaal. En het volgende is wat ik eruit begrijp. Een mens heeft in dit leven een opdracht. Met het oog op de moeilijkheden die we vrezen, verdringen we vaak wat op onze weg ligt. Dat veroorzaakt allerlei moeilijkheden en eenzaamheid. Want wat is er eenzamer dan de buik van een walvis? Als we uiteindelijk ons lot blijmoedig aanvaarden of als we met andere woorden streven naar Zelfverwerkelijking komt de ommekeer en verdwijnen de moeilijkheden en de eenzaamheid. Om die reden is een van de vele namen van de Ultieme Werkelijkheid of God in het Sanskrit Chora, dief, zoals ik al zo vaak zei en schreef. Hoe je je ook verbergt, wat je ook probeert, Hij gunt je geen ogenblik rust voor je Hem hebt erkend en gevonden. Dit heb ik mijn eigen leven ten volle ervaren."
Ik wens Yoga Vedanta Aalst nog vele jaren. Swami Satchidananda zei dat Yoga in Aalst gedijt, "omdat daar de oude hemel was". Wie zal het zeggen.
Narayana